Zazwyczaj wisi w powietrzu niemy zakaz konsumowania cudzych drugich połówek. I zazwyczaj jest to ogólnie przyjętą normą. Ale 'zazwyczaj' to takie miejsce w czasie i przestrzeni, które często jest mi nie po drodze. I właśnie tamtego wieczora przed skrętem na 'zazwyczaj' był objazd. A nawet więcej – niemal obowiązujący kierunek jazdy na 'doit'. O nie! Nic z tych rzeczy. Takiej zmiany organizacji ruchu nie było w mojej rozpisce.
Z jednej strony jest we mnie przekora, wewnętrzny nakaz do postępowania wbrew oczekiwaniom osób trzecich. Z drugiej strony konsekwencja, która pozwala mi zrealizować zamierzone (przeze mnie!) przedsięwzięcia.
Cudowny sensorycznie wieczór był celem. I orgia opuszków. I poczęstowanie kogoś drugą stroną lustra. I spełniło się co do milimetra. I jestem usatysfakcjonowana po czubki uszu.
Czy mogłam więcej dać? Zapewne tak. Czy mogłam więcej wziąć? Niewątpliwie tak. Czy chciałam wziąć i dać więcej? Możliwe. Czy zrobiłam to? Nie. Czy żałuję, że nie poszłam dwa kroki dalej? Nie. Było idealnie. Perfekcja to taki stan umysłu kiedy poziom satysfakcji z doznań jest maksymalny ale jednocześnie pozostaje niedosyt. Niezaspokojony apetyt, który będzie siłą napędową wewnętrznego projektora pozwalającego na odtwarzanie wspomnienia, jego dopieszczanie i rozwijanie w kolejny ekscytujący scenariusz.
Wewnętrzny metronom nadaje tempo ruchom dłoni i ust. Nic poza interakcją 'tu i teraz' nie ma władzy nad nim i nie zaburzy jego rytmu. A z całą pewnością nie oczekiwanie osób trzecich. Jeżeli pod sanktuarium kobiecych relacji podkradają się wścibskie oczy i umysły nic im po tym, niczego nie zobaczą, na nic nie wpłyną. Kobiece relacje mają w moim umyśle 'bus pasy' na które męskim użytkownikom ruchu wstęp wzbroniony. Bez względu na to jak bardzo im się spieszy. Nie mogą także kupić u kierowcy biletu dla swoich wybranek. Tu nie ma przystanków na żądanie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz