Po nocy przychodzi dzień, a po burzy… nowe pomysły

Dziwny tydzień, chyba jeden z najdziwniejszych w życiu. Ciągle jeszcze powiew morskiej bryzy i słonawy smak w ustach. Zdjęcia, słowa i nie całkiem rozpakowane bagaże. Z drugiej strony oswajanie nowej rzeczywistości. Ciągłe, niekończące się rozmowy. Długo w noc, długo w dzień. Niby to, co mój mały rozumek lubi najbardziej czyli składanie kawałków w całość i gdybanie. Ale nie tylko. Bo to, co czasami wyrosło z małego ukłucia szpilką ironii staje się wielką dziura ziejącą nowym spojrzeniem. I tworzą się tematy zupełnie inne, które pozornie nie mają związku z tym, co je zainicjowało. Ot choćby zdeklarowana heteroseksualność jako wynik rozwoju społecznego, albo na ile homofobia jest pochodną wychowania odebranego w dzieciństwie. Etymologia i semantyka słowa kochanek, kochanka w kontekście religii katolickiej, znaczenie i rola przysięgi małżeńskiej w życiu codziennym, zdrada w kontekście sukcesu ewolucyjnego, biseksualizm jako przejaw hedonizmu. Nie mogło zabraknąć tego o czym rozmawiają kobiety kiedy nikt nie słyszy. I całe mnóstwo innych ekscytujących tematów.

Zasadniczo nie powinno mnie to dziwić, wszak jedyną stałą w dzisiejszym życiu jest zmiana. Ale każda zmiana powinna być ZAPLANOWANA i to w miarę możliwości jak najdokładniej i najbardziej precyzyjnie. Mój stosunek do spontanów nie ewoluował, w dalszym ciągu twierdzę, że dobry spontan to zaplanowany spontan. I trzeba było tygodnia, żeby wszystko wyzbyło się znamion chaosu. Tygodnia. A nie lepiej było przez ten tydzień zaplanować i przeprowadzić zmianę łagodnie? Ze „wszystkimi szykanami”? I to o mnie mówią, że jestem narwana, impulsywna i działam pod wpływem emocji. A reszta to niby oazy spokoju i opanowania.

Po nocy przychodzi dzień, a po burzy… nowe pomysły ;)

Jest taki samotny dom

Uderzył deszcz, wybuchła noc,

Przy drodze pusty dwór,

W katedrach drzew, w przyłbicach gór,

Wagnerowski ton.

Za witraża dziwnym szkłem,

Pustych komnat chłód,

W szary pył rozbity czas,

Martwy, pusty dwór.

Dorzucam drew, bo ogień zgasł,

Ciągle burza trwa,

Nagle feria barw i mnóstwo świec,

Ktoś na skrzypcach gra,

Gotyckie odrzwia chylą się

I skrzypiąc suną w bok

I biała pani płynie z nich

W brylantowej mgle.

Zawirował z nami dwór,

Rudych włosów płomień,

Nad górami lecę, lecę z nią,

Różę trzyma w dłoni.

A po nocy przychodzi dzień,

A po burzy spokój,

Nagle ptaki budzą mnie

Tłukąc się do okien

A po nocy przychodzi dzień,

A po burzy spokój,

Nagle ptaki budzą mnie

Tłukąc się do okien

Znowu szary, pusty dom,

Gdzie schroniłem się

I najmilsza z wszystkich, z wszystkich mi

Na witraża szkle,

Znowu w drogę, w drogę trzeba iść,

W życie się zanurzyć,

hociaż w ręce jeszcze tkwi

Lekko zwiędła róża...

A po nocy przychodzi dzień,

A po burzy spokój,

Nagle ptaki budzą mnie

Tłukąc się do okien

A po nocy przychodzi dzień,

A po burzy spokój,

Nagle ptaki budzą mnie

Tłukąc się do okien

Muzyka: Lipko Romuald i Krzysztof Cugowski

Tekst: Sikorski Adam

Budka Suflera