3 lipca 2006

Rozpustnik by Laurence Dunmore

Na pierwszy wolny wieczór wypad do kina, na film równie lekki i przyjemny co rozwiązły – Libertyn w oryginale, Rozpustnik w ojczystym języku. Film bez dwóch zdań niesamowity. Tyle tylko, że wiele o nim można powiedzieć, ale z cała pewnością nie to, że lekki i przyjemny był.

Już sama formuła techniczna jest zadziwiająca, na ekranie króluje nieostrość i ziarno, omotane sino zielonkawa poświatą. Operowanie ostrością jak reflektorem wyciągającym przed szereg konkretną osobą czy akcję zaskakuje, ale daje niesamowite możliwości prowadzenia widza dokładnie tą ścieżką, którą zaplanował reżyser. Kulminacją tej techniki jest rozmowa tytułowego bohatera (Jonny Deep) z żoną (Rosamund Pike), kiedy ostrość wypowiadanych kwestii podkreślana jest przez ostrość widzenia, skupioną na otwierającej usta osobie. I nieostrość, która opada jak kurtyna zasnuwając wszystko dookoła. Manewr powtarzany kilkanaście razy w czasie jednej sceny nie jest jednak nużący, wręcz przeciwnie niesamowicie wzmacnia przekaz. Podobnie jak towarzysząca obrazom muzyka, niemal niezauważalna, ale kiedy milknie pojawia się pustka.


A sam film, fabuła? Przejmująca i dająca do myślenia. Chciałabym powiedzieć, że hołduje zasadzie – żyj szybko umrzyj młodo. Ale to nie do końca to. Bo film dotyka także innych aspektów człowieczeństwa, poza fizycznych, poza cielesnych i poza seksualnych. Pokazuje jakim potworem jest, może się stać człowiek dążący do osiągnięcia własnych celów, do samorealizacji. Jak wykorzystać innych i cynicznie wyrzucić ich ze swojego życia. Duma. Duma. Duma. A potem lekcja pokory. Choć nie wszyscy przyjmują tę lekcję do siebie. Postać żądnej sławy i uwielbienia aktorki wykreowana przez Samanthę Morton jest kwintesencją takich właśnie zachowań. Bezwzględna, silna kobieta potrafiąca sięgnąć po niemożliwe. Piękna w swojej determinacji, skuteczna i dumna. Nie można też pominąć Johna Malkovich’a w roli dobrodusznego Karola II, Malkovich zagrał go jakby od niechcenia, w zasadzie nie grając, on tam po prostu był.


Syfilis karą za rozwiązłość, wzgarda za miłość, zapomnienie za szczerość. Czym był libertynizm? Brudem żądzy zaspakajanym za wszelką cenę czy uwolnionym umysłem kontestującym kanony religii? Światłem czy mrokiem w dziejach? Swobodą czy konwenansami tyle, że trochę innymi niż dotychczasowe?


Bardzo ciekawy film, jednak ze względu na sposób jego reklamowania przyciągający nie tę widownię, którą mógłby skłonić do rozważań. Idealny obraz do małego studyjnego kina, gdzie można byłoby smakować widowisko i wątki dialogów bez chrupiących chipsów, siorbania przez słomkę i komentarzy żądnych momentów widzów.


Rewelacyjna wprost jedna z pierwszych scen – rozmowa w pędzącym powozie…

Brak komentarzy: