Czym się różni impreza?

Bo ma jedną nóżkę bardziej chciałoby się odpowiedzieć cytując jeden ze starych, abstrakcyjnych dowcipów. Ale dokładnie tak jest bo różni się wszystkim i niczym za razem.

Jest dużo dalej i trzeba wznieść się ponad chmury żeby spaść na samo dno ludzkich dziwnych upodobań. Paradoksalnie spaść na samo dno żeby być w niebie. Tym co różni nasze rodzime piekiełko od tamtejszego nieba nie jest wcale przewypasiony lokal czy skrajnie wyuzdane czy nowatorskie pokazy ani nawet niebotyczne ceny drinków w euro.

To co robi prawdziwą różnicę to ludzie, ludzie i jeszcze raz ludzie. Tam nikogo nie dziwi para stałych bywalców w wieku sześćdziesiąt plus ani spora grupa ich rówieśników. Tam nie szokuje ani osoba na wózku inwalidzkim ani rozmiar xxxl. Tam na porządku dziennym jest komplement od nieznajomej czy nieznajomego bo zachwycił ich czyjś ubiór. Tam osoba w latex odziana może o dotyk poprosić i dotyk zaoferować nieznajomemu i nie będzie to nie na miejscu. Tam zamknięcie lokalu zbyt wcześnie jest przyczynkiem do tego, żeby w pełnym świetle sycić oczy strojami wypełnionymi ciałami i ciałami owianymi skrawkami materii. Jest pretekstem do rozmów bez muzyki, umawianiem na aft erki bądź kolejne razy.

Tym co robi różnicę jest fakt, że jak chcę to mogę. Kiedy potrzebuję to mogę. W tym samym miejscu co miesiąc, z regularnością owulacji czy płatności czynszu - jest ten czas i to miejsce gdzie ludzie gromadzą się wokół tego co kochają. Bez specjalnych udziwnień, bez celebracji, bez akredytacji, bez zaproszeń i przedpłat. Po prostu zakładam na siebie to, co akurat mam ochotę założyć i spacerkiem na Abbey St. Potem wystarczy kupić bilet w kasie i przekroczyć próg magicznego miejsca gdzie czas płynie inaczej i ludzie wiedzą po co przychodzą. To zupełnie inna bajka niż stałe grono kilkudziesięciu osób, to samo od zawsze (nie takie znowu to zawsze odległe), te same zabawki, pokazy, miejsca, atrakcje. Tam nikt nie prowadzi dysputy o potrzebie dresscodu – przychodzą ci, którzy chcą i akceptują zasady gospodarzy. Tam nie ma moderacji, nikt nie ogłasza, że oto będzie teraz to i czy tamto pokazywane. Po prostu ludzie zanurzeni w dźwiękach, obrazach i dotykach przemieszczają się w klubie, rozmawiają bądź zabawiają się i jeżeli akurat trafią przed scenę patrzą. Albo sami stają się obiektem pożądania, atrakcją, pokazem. Nie potrzebują moderacji i nie oburzają się, że nie ma rozpiski godzinowej pokazów.

To co się tam dzieje jest naturalne i nie potrzebuje ręcznego sterowania. I to właśnie stanowi o atrakcyjności miejsca. To właśnie jest jak zew – woła, przyciąga, wyzwala, inspiruje, uzależnia. Pozwala czekać, kumuluje pragnienia i wyobrażenia żeby pozwolić im eksplodować w samym sercu pulsującego życiem tłumu.

I myśl kiełkująca nieśmiało w ślepym zaułku umysłu żeby sięgnąć po więcej, przeżyć to bardziej, głębiej, każdą komórką skóry wchłaniać aurę wyrafinowanego wyuzdania. Poszukać miejsca o mniej restrykcyjnych zasadach i większej liczbie ludzi. No cóż, trzeba będzie wsiąść do samolotu żeby tego doświadczyć ale już wiem gdzie będzie kolejny raz, wiem dokładnie!