Na uwięzi

Ciało reaguje jak najczulszy sensor na dotyk sznurka. Wystarczy kilka oplotów, żeby były zmysły zatańczyły szaleńczo. Wtedy służenie sobą staje się inne. Nie wiem czy pełniejsze, ale z cała pewnością inne. To jak droga do samounicestwienia. Wiem, że kiedy prężę się z rozkoszy więzy stają się najpierw częścią mnie a potem stają się granicą między nie do zniesienia rozkoszą a bólem wszechobecnym. Kiedy drętwienie i mrowienie w palcach ustaje, kiedy dłonie przestają być częścią mnie, kiedy o nich zapominam. Nie, nie zapominam. Świadomie i celowo dążę do większej jeszcze przyjemności napinając linki świadomie pielęgnuję ból, który wyda prawdziwy plon - ziarno kiełkujące rozkoszą. Ciągle, zawsze, za każdym z razów, kiedy oddaje siebie Twórcy mojej rozkoszy. Czasem wystarczy tak niewiele, żeby wygenerować przyjemność rosnącą w postępie geometrycznym. I tylko potem, kiedy więzy ustępują a krew domaga się swoich praw w organizmie przychodzi ten ból, który przypomina o cenie rozkoszy. Kiedy stawy napięte do granic wytrzymałości w ślepej ekstazie przecząc prawom fizyki powracają do rzeczywistości. Kiedy bezruch równie bolesny jest jak aktywność. I to pytanie wysuwane przez świadomość, która powoli dochodzi do głosu. Czy było warto?I odpowiedź jedyna z możliwych – warte każdego naciągniętego ścięgna, każdego zmęczonego mięśnia, każdego zakwasu. Wówczas czuję, że żyję, a rozkosz ma fizyczny wymiar.Uwielbiam więzy w czasie gdy opuszczam swoją cielesność. Kocham fizyczne zniewolenie za cenę odrealnionego spełnienia. I nie ważne czy są to Mężą Pana linki czy pasy Pani. To walka z samym sobą, jak dać ciału trzymanemu na uwięzi rozkosz ulotną jak dusza. Właśnie tak. Moje małe perpetum mobile. Moja własna formuła. Mój przepis na rozkosz.